بررسی تغییرات سیتوکین ها (اینترلوکین 27و اینترلوکین 13 )در سرم افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در مقایسه با افراد سالم

پیشینه تحقیق: تغییرات ایمنولوژیک در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی، در دهه گذشته به شدت مورد توجه قرار گرفته است . بیماران اسکیزوفرنی دارای مقادیر مختلفی از سیتوکین ها و گیرنده های مربوط به آنها بخصوص اینترلوکین - 1 بتا و فاکتور نکروز توموری- آلفا در خون محیطی و مایع مغزی - نخاعی خود هستند و همچنین مطالعات متعددی نشان داده اند که میزان سرمی il-6 ، tnf-? و il-18در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی افزایش یافته اند. علاوه براین درمان با دارو های آنتی سایکوتیک میزان سیتوکین ها را در بیماران اسکیزوفرنی تحت تاثیر قرار می دهد.بر اساس اطلاعات ما تا زمان تصویب این پایانامه هیچ گونه مطالعه ای در زمینه مقادیر سرمیil-13 و il-27 در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی وجود نداشته. بنابراین هدف ما از این مطالعه بررسی تغییرات سرمی il-13 و il-27 در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی در مقایسه با افراد سالم است. روش ها: مقادیر سرمی il-13و il-27 را در 34 بیمار (19 مرد و 15 زن) مبتلا به اسکیزوفرنی و 30 فرد سالم( 18 مرد و 12 زن) به روش الایزا اندازه گیری شده است. علاوه براین میزان il-13و il-27، 12 هفته بعد از درمان بوسیله دارو های آنتی سایکوتیک، مورد ارزیابی قرار گرفته تا تاثیر دارو های مذکور روی مقادیر سرمی سیتوکین های مورد مطالعه مورد بررسی قرار گیرد. نتایج: میزان il-13 در بیماران زن قبل از درمان به طور معنی داری بالاتر از گروه زنان کنترل بود (p= 0.001) . همچنین تفاوت معنی داری بین گروه مردان بیمار نسبت به گروه مردان کنترل مشاهده شد . (p= 0.002). مقادیر سرمی il-13، 12 هفته بعد از درمان در گروه زنان مبتلا به اسکیزوفرنی در مقایسه با گروه کنترل زنان تفاوت معنی داری نداشت(p= 0.965). در گروه مردان مبتلا به اسکیزوفرنی 12 هفته بعد از درمان تغییر معنی داری نسبت به گروه کنترل مردان مشاهده نشده است (p= 0.205). میزان il-27 در بیماران زنان قبل از درمان نسبت به گروه زنان کنترل تغییرمعنی داری مشاهده نشد. (p= 0.625) . اما تفاوت معنی داری بین گروه مردان بیمار نسبت به گروه مردان کنترل مشاهده شد (p= 0.009) . مقادیر سرمی il-27، 12 هفته بعد از درمان در گروه زنان مبتلا به اسکیزوفرنی در مقایسه با گروه کنترل زنان تفاوت معنی داری نداشت(p= 0.325). در گروه مردان مبتلا به اسکیزوفرنی 12 هفته بعد از درمان تغییر معنی داری نسبت به گروه کنترل مردان مشاهده نشد(p= 0.744). نتیجه گیری: سیتوکین ها il-13 و il-27 ممکن است در پاتوفیزیولوژی اسکیزوفرنی نقش داشته باشند و درمان بوسیله دارو های آنتی سایکوتیک مقادیر سرمی il-13 و il-27 را به مقادیر سرمی گروه کنترل برگرداند. کلمات کلیدی: اسکیزوفرنی، اینترلوکین-13، اینترلوکین-27، ایمنی، دارو های آنتی سایکوتیک.